Söz Kırıkları Şiiri - Efraim Erdoğdu

Ela gözlerinin çektiği bir kuyudayım
Sabaha eremeyen gecelerin koynundayım.

Seni tutamayan ellerim kırılsada ne olur?
Bitermi bu hüzzam geceler, biten kim olur?

Hangi yarın güldürecek beni, hangi yıl?
Cevap verebilirmi bu soruya bir akıl?

Yarıp göğsümü çıkarsam içimden seni
Sensizlik acısı sağ kormu beni?

Kovmadın başından beni, defedemedin.
Gönlümde sana yer yok git diyemedin.

Öldürmedin umudumu vakit geçmeden
Artık bırakırmıyım seni ömrüm bitmeden?

Masumum deme bana, bu hicran senden.
Matemime sebep olan bu siham senden.

Kendimi ilk kez bu kadar aciz hissettim
Ve ilk kez bir savaşı başlamadan kaybettim.

O kısık sesin yırtarken karanlıkları,
Kalbimi parçalıyordu söz kırıkları.

Soluk soluğa kaldım ardında aşkın
Fakat yaklaşamadım sana bir arşın.

Zaten kalbim de kaldıramıyor sıcaklığını
Bir adım yakınında bir el sıkıyor gırtlağımı.

Acaba senden vazgeçsem mesut mu olurum?
Fakat seni bırakırsam kendimi nasıl bulurum?

Unutacağım diye ebediyen görmesem seni
Kim silebilir gözkapağımda kalan cismini?

Artık umutsuz vak'ayım kimseye deva soramam
İçinde olmadığın bir düşü asla hayra yoramam.

Mevlâm hasretinle mi terbiye ediyor beni?
Kaç günahıma bedel yokluğunun bir demi?

Hep seni hatırlatacak yalnızlık şarkıları
Kulaklarımda kalacak bir çift sözün yankıları.

En azından denedim, söylemeye çalıştım
Yokluğuna da zaten mecburiyetten alıştım.