Akşamın oluşunda
Bir hüzün vardı.
Karanlık yavaşça bastı.
Söz dinlemeyen bir çocuktu,içimde çırpınan,
Başını okşadığım,
Sarı kirpiklerini kırpıştıran.
Söz dinlemeyen bir çocuktu,içimde uyanan.
En sevdiği oyuncağını sardığı gibi
Sardım onu,sardım...
Çünkü her acı,bir başka acıyla boğulurdu.
Sardım onu.
Kendinden kaçamaz ki insan.
(İstanbul)
Işıl BaşkalemKayıt Tarihi : 14.6.2011 12:46:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!