Söz Deli Gönül Şiiri - Kemal Doğanay

Bağlamışım kollarımı çözülmez,
Kolun tutuyorsa çöz deli gönül.
Bu halimi gören çokta üzülmez,
Şimdi buralarda güz deli gönül.

Gülün dallarında bülbül ötüyor
Virane yerlerde duman tütüyor
Bakımsız bağlarda ayrık bitiyor,
Hatır saydıklarım yüz deli gönül.

Sular bulanınca geri durulmaz
Kılavuz olmadan yare varılmaz
Hal hatır sorarken gönül kırılmaz,
Yanan ateş sanma köz deli gönül.

Kabuk bağlayınca kanamaz yara
Mevlam düşürmesin seveni dara
Halimi sorarsan bahtım çok kara,
Bunlar nedir deme öz deli gönül.

Dilin hiç susmasın Allahı ansın
Kötülük yapanlar ateşte yansın
Susamışa su ver içenler kansın,
Sen de gözlerini süz deli gönül.

DOĞANAY'ım gece uzundur bana
Kula gelmediyse gelmesin cana
Unutma sevdiğim sözlerim sana,
Geleceğim bir gün söz deli gönül.