Söz Bitti...Gitti... Şiiri - Münire Çetin

Bir rüya idi;
Daldım nurlu bir bahçeye
Nurdan ışıklar parladıkça parlıyordu
Suya düşen taş gibi
Sessiz ama hep büyüyen
Büyüdükçe varlığından sıyrılıp
Yoklukta var olan
Işıkların cümlesinin sönük kaldığı bir aydınlık
Bir yolda yürümekteyim
Yaldızlı parlak bir yol
Yolun yönü belli
Üzerinde;
' Fahr-i kainata gider'
Yazan bir ok
Yol ama ne yol
Bembeyaz...
O yolda yürüdükçe
Cesedim eriyor
Eriyen her kısım
Nurdan bir parça oluyor
Her adımda ona yaklaşıyorum
Yaklaştıkça nura gark oluyorum
Etrafı miskden bir koku sarıyor
Allahım! diye feryat ediyorum
Allahım!
Allahım! bu ne büyük şeref
Bu ne izzet!
Damlayı ummana erdirdin
Damlayı ummana erdirene şükürler olsun!
Her yer parıl parıl parıldıyor
Beyaz desem değil
Işık desem değil
Hiç böyle bir şey görmedim
Billurdan sanki
Yer, gök, canlı, cansız her şey
Gözlerim kamaşıyor
Bir kapı açılıyor...
Kapı mekansız...
Başlangıcı ne yerde,
Ne de bitişi gökte...
Ama bir kapı ki
Alamet bir şey
Dedim ya
Beyaz desem değil
Işık hiç değil
Kapının arkası
Önünden daha muhteşem
Donup kalıyorum
Nutkum tutuluyor
Gördüğüm manzara öyle güzel ki
O manzarayı çizen bir ressam
Olmadı hiç!
Onu anlatacak söz de bulamıyorum
Tarifi mümkün değil
Henüz o güzelliği
o ihtişamı tasavvur edecek sözler keşfedilmedi
Söz bitti...
Ses bitti...
Akıl gitti...
Gitti...gitti...