Söz anneciğim Şiiri - Nurten Hıdıroğlu

Kanatlarımı ver bana
Kendim uçmak istiyorum
Hayatın güzelliklerini
Tanımak istiyorum

Küçücüktün bebeğim
Sen ne zaman büyüdün
Boyuma erişip,
Böyle karşıma dikildin.

Güzellikle söylerseniz
Her sözünüzü dinlerim
Sizin doğrularınız,sizin demem
Tecrübelerinize güvenirim
Ama hep kötüye mi düşerim,
Aşık olursam
Hep belamı mı bulurum,
Hayatımı yaşarsam

Aşk dünyanın en güzel şeyi
Sende yaşamalısın
Gönlünce sevip
O çoşkuyu tatmalısın
Ama ya senin
İnci gözyaşların
İçini yakarsa,
Prens sandığın kurbağalar
Ruhunu yaralarsa

Pamuklara sarsanda
Kız kulesindeki prenses gibi
Kuleye kapatsan da
Beni koruyamazsın ki kötülüklerden
Yaşanacak kaderden

Ah bebeğim
Ben senin hayatı tanımanı
İstemez miyim?
Ama kanatların kırılır diye
Korkup,üzülmez miyim?
Keşke ateşin yaktığını,
Sen yanmadan
Suyun aslında boğduğunu,
Sen boğulmadan
Gösterebilseydim sana

İnsan kendi eserinden
Korku duyar mı?
İnsan kendi bilgisinden
Kuşku duyar mı?
Güvenmelisin bana
Sen yetiştirdin beni
Yıllarca hamurumu sevgiyle
Yoğurdun
Beni kendi öğretilerinle
Bu hayata sundun

Hem söz veriyorum anneciğim
Senin bu kızının
Başı hep dik olacak
Her zaman onuruyla yaşayacak.