Söz Şiiri - Yavuz Taş

önce söz vardı bişe yokken
sonra ben sen
ve ben söz verdim sana yanmaya
daha tanrı bana ruh üflerken

serzenişin kime
acı sözlerinde dilim erirken
ölümlü yeri istemek niye?

sözümü yaşamak böyle zorken
dudaklarımda yasak meyve kurusu
içimde ademin korkusu
incir yaprağı da kapatamadı ayıbımı
bedenimde aşkının tutkusu

avuntumu yasak ağaca devrettim
sunduğun meyveyi bilerek yedim
melekleri diz çöküp seyrettim
hangisi daha güzeldi senden
yenilmiştim şehvetinin ihanetine

çekip burnumdan kokusunu cennetin
sözümü tutup gidecektim
şimdi küçük bir dünyaya
sen ve ben indirildik
bir hayale bindirildik
bedenlere giydirildik
artık ölüm aşkımıza tanıdık bildik
yanmaya geçmişimizde söz verdik