Söz Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

gözlerini tarif etmek için bir yeşil düşünmek istiyordum
baktım çam, çimen, parka, yok değil, gözlerin başka
…
yakasını paçasını çekiştirip façasını alıverdi günün rüzgâr
ağzına geleni savuruyor, silkeliyordu dallarını ağaçların
tirtir titreyen dalı şaşkın bakakaldı kıpkırmızı güldüğüne gülünün –dedim elleme gülsün-
bir güvercin şaklatıp kanadını yalpaladı hay dedi hay ben böyle günün –deme dedim deme bak özgürsün-
…
sonra yaklaşıp unut dedi rüzgâr unut bütün bildiklerini beni dinleyeceksin şimdi
tamam dedim fısıldayarak tamam seni dinliyorum
o sıra o küçük kız -otobüste gördüğüm iki durak- çıkageldi, gözleri senin gözlerin, çocukluğu sendi
unutmuştum ya hani kimdim ve nereye gidiyordum yine öyle unuttum her şeyi
en son yanağında iziyle duran billur bir damlaydım aklımda kalan
daha çok ağlamak istedim olmadı, rüzgâr saydırıyordu bir yandan
dedi öfkem sana değil hayata dair, kendini, haddini bilmemek buna dahil
cümle alêm bir sıfat, ispat peşinde sense böyle sessiz sedasız kendi halinde
iyisin hoşsun da kimi es bre gürle bencileyin, ne sanırsın kendini be adam?
eyvallah dedim eyvallah da kişi neyse odur benim de ahvalim, halim budur
es, gürle, istersen yerden yere vur, sana yaraşır esmeler deli rüzgâr sen es dur
baktım buruldu, duruldu biraz, sonra çekip gitti ardından başladı bir tipi, bir kar
…
inanmak; sığmak, sığınmak, işlemek ve sinmek içine -o gün bir bakışla inanmıştık birbirimize tek bir kelime etmeden hem de -inanmak; ansızın ve dokunulmaz, bir kardelen kadar saf ve yürekten-
…
gece koyu bir ayazdı
baktım çam, çimen, parka bembeyazdı
dudağında sessiz bir figan; anneye özlem
ılık bir yağmur durmaksızın gözlerinde
tanımlanıyordu harfiyen gözlerin, gözlerin uzak bir bahardı zümrütten duru bir göle
yeşil yaprakları altında nilüferlerin kırmızı bir balık hayal meyal gülmeyi çağrıştırıyordu
ne kadar ağlasak gülecektik, eninde sonunda gülecektik kaderlerimize
ne kadar üşüsek buz kesmeyecekti yüreklerimiz
ne kadar vurulsak düşlerimizden ve dahi gülüşlerimizden
yitmeyecek yaşayacaktık insanca ve doyasıya –insanca ve doyasıya-
inanmıştık birbirimize bir kere
söz vermiştik gözlerimizle -söz vermiştik-
Ocak 2019