Söz Şiiri - Zeynep Beşen

Seni ,neden sevdiğimi sorup duruyorsun ya bana.
Bunu bir iki defa sordum Allah 'a ...
Sonra sana baktım yeniden,
Bu sÖz ,üzerine yeniden.
Sana bakınca ne bileyim işte ,
Bozulan düzeliyor ,
Kırılan onarıliyor ,
Dağılan toparlanıyor,
Yiten bulunuyor ,
Ölen diriliyor,
Susan konuşuyor
Anlayacagin her şey düzeliyor yani .
Ve bu, bu dünyadaki en güzel haksızlık ,
Bana göre...
Sonra sana bakınca ,
Içim gülümsüyor hiç yoktan .
Seviyorum bu hissi,
Iyi hissederken buluyorum kendimi,
Biraz açıklanamaz bir şey bu.
Anlarmısın beni bilmem...
Anlasaydin susamazdin ya yüzüme,
Her neyse ışte.
Durmuyorum o an'da.!
Sana bakınca işte öyle durduğum yerde,
Yüzüm gülümsüyor manasizca ,
Seviyorum bir daha bu hissi ,
Hangi iklimde olduğum önemi yitiriyor .
Aslima bakınca, her şeyde önemini yitiyor ya bir, bir.
Dünya nüfusu, bir an'da ikiye düşüyor
Tekrardan kalabalıklaşsında istemiyorum açıkçası...
Bu tenhalik iyi...
Aynı gözlerine benziyor ,
Bu tenhalik iyi..
Sonra ılıman bir senlilik bulaşıyor bana,
Seviyorum böyle hissetmeyi .
Mutluymuşsun gibi oluyorsun,
Hani ,uzansan uyuyacakmışsin gibi .
Öyle zaafiyetli ,aciz gibi.
Öyle sevimli .
Sen hiç böyle mutlu oldun mu ?
Ben oldum işte!
Oldum işte ben.
Sana bakmadan, bakınca .
Birde ,bakıp bakınca .
Oldum işte oldum !
Bu duruma ne deniyorsa o oldum.