Söz Şiiri - Silvan Güneş

söz suya atılan taştı
ağırlığınca indi
su debisi kadar

önce kabarcıklar
sonra halkacıklar çıktı yüze
katmer katmer genişledikçe
ağarıncaydı, değerinceydi,
yerindeliği
gördük, duyduk,
anladık anlayacağımızı
her şey
hesabımıza geldiğinceydi

ya da kime neydi
tıkadık lafa söze kendimizi
nafileydi
yetmezdi
dökülmüştü ya bir kez fütursuzca dudaktan
kırılmazdı onun bitmeyen akisleri
yalardı biteviye kıyılarımızı
bir cümle nasıl da dövmüştü
taş gibi kayalarımızı

beynimizde biteviye sürgündü artık söz
akılda küçük bir çatlak!
oysa her küçük sarsıntıda muhtemel
önce oradan kanayıp akacak
şiddetine göre bir gün parçalanacaktı
ah o kahrolası erozyon

bir cümle bir yıkım
bir cümle bir ömür mutsuzluk
boş verdim, kim takar dedikçe
seni kalbinden vuran
bir serseri kurşun oluyordu
hemen uzansan tutacağın yanındaki mutluluğu
kar gibi eritip su gibi akıtıyordu kalbine
bak kalbine
bak şimdi damarındaki kanın debisine

yarlar mı uçurumlar mı korkuttu gözünü
dur yağma yüzüme öyle
yağmurla
karla
tipiyle
fırtınayla
gelme üstüme üstüme
güzel bir söz çıksın
örtsün üstümüzü
mavi semaya
kara geceye
puslu yarına
ya da susalım
bir terzi misali
kılı kırk yararcasına
biçmedikçe kumaşı
kesmeyelim
kesmeyelim sözü
bir bıçak misali
dilimizle

04 kasım 2007 Alanya 00:43