Söz - 1 Şiiri - Yaşar Püllü

Sen
Yüreğimdeki karanfil tohumunu
Irgat gülüşlerine saklayıp
Geceleri kokladığım
Sevdamı çalıyorsun
Sarılmamış yaramı kanatıyorsun
Ve bir bedevi soyunuyor
Alnımın yazısına
Düştüğümü unutup doğruluyorum
Kaç adım kaldı ki sana
Gözlerime bak
Kirpiklerimde asılı soluklarım
Ve yüreğini hırpala
Bir memeye kaç bebek sığarsa
O kadar ağlarım sana.

yeni ölümler buldum ötesini bilmiyorum tatmayi öğreniyorum
Oysa sevgilim kireç duvarlarda yazılar kadar dik gülmeyi unutmuş
Çocuklar kadar kimliksizdik

Ağrı dan yuvarlandım
Düştüğüm ovada anlamıştım
Kendini yaşamla tanıştıran ellerim
Kana yaklaştığı zaman
Patlayacaktı damarlarım
Dünyaya çakılmadıkça
Bu partızan varlığım
Güneşin bekareti kadardı
yanlızlığım

şimdi Mevsim zemheri sevgilim, üşüyorum. Bahar gelmeden ya çekil git
Ya göğsünde yer aç bana uyumak istiyorum.