Soyunur Nü Ecende Şiiri - Ozan Efe

ırmak yalnızlığında
çelişir düşüncende
öpüşür sandığında
karanlığı gecende

kıpırdayan yapraklarda
yellenirdi
dalgalanır düşe kalka
dönerek akardın

engel mi tanırdın hiç
bükülerek hopla geç
menderes gibisin biç
salınırdı yücende

buhar olur suyun
karışır bulutlara
iner toprağa
süzer kaynağına

çakıl taşlarından sun
ustalığından yoksun
biraz güz biraz efsun
su sesinde hecende

kuş gagasında bir damla
ozan efe gönlünde denize
geldiğin yalnızlığına doldum

kırlangıç kanadına
bölünüp inadına
tüm ırmaklar adına
soyunur nü ecende

190910ankara Gülce-Buluşma