Soysuz Namussuz Şiiri - Mahmut Nazik

SOYSUZ

Elin kapısına bizi kul ettin
Yakıp halkın yüreğini kül ettin
Yedi iklim dört köşeye gül ettin
Utanmadan bir de konuşur soysuz

El âleme peşkeş çeker köyünü
Mankurt olmuş tanımazsın soyunu
Keklikten mi aldın sen bu huyunu
Bir de celallenir bak hele huysuz

Namussuzluktur bu herkese ayan
Uyduğun yeter ey halkım uyan
Hak der ki şeytandır haksıza uyan
Bir de din iman der bak hele domuz

Yabanla bir olup soyar halkını
Senin hakkınla döndürür çarkını
Kendi yapıp halka verir dalkını
Yurtseverlik bu mu söyle namussuz

Akrep nefsi için yermiş eşini
Balık yavrusundan yapar aşını
Namussuz satar ele kardeşini
Hangisi yakışır sana namussuz

İnsanı insana kul eden sensin
Şehirleri yakıp kül eden sensin
İnsan onurunu çul eden sensin
Sana adam diyen senden namussuz

Her yanı kirletip göğü delen sen
Ne kadar ağlarsak onca gülen sen
İnsanlığı parça parça bölen sen
Sana omuz veren senden namussuz

Bazen bilgin bazen ise ümmisin
Yahudi İsevi bazen Sünnisin
Renkten renge giren hinoğlu hinsin
Kırk kocadan arta kalan namussuz

M. NAZİK 2004 MERSİN