Soysuz Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

"Soysuz"
Bir soysuzla tanıştım bundan çeyrek asır önce
Ne güldüğü belliydi ne ağladığı
Beni ağlayarak karşıladı.
Adımı fısıldadılar bilmem hangi yabancı!
Anneme yük olmuşum, doğumda kuru sancı!
Soysuzdu geldiğim belde, soysuz!
Kimdi, neydi, ne için vardı bilmiyordu çoğu kişi.
Deli deli doğuyordu sanki Âdem'in işi
Soysuzluğunu öğrenince oluyordu şaşı.
Dedim ya soysuz bir yerdi soyu belirsiz.
Büyüttü beni bağrında soysuz kişi
Acıyı, kederi birleştirdi.
Kader diye bastığı sancılı tuşu
Geç öğrendim sınavımın soysuzla olacağı.
Kendine benzetmişti Âdem'i
Soysuzdu soysuz kalmıştı Âlem'i
Kimisi patlayarak doğduğunu söyledi
Kimisi yedi günde var olduğunu
Bildiğim tek şey soysuzdu kendisi.
Ne soyu vardı ne sopu
Suyu, toprağı, dağlar, nehirlerin hepsi kendisine tapu
Bize kalırdı bu soysuzdan sapı
Alırdık elimize sapını söylenip dururduk.
Soysuz eşittir Masiva.