Soylu İnsan Şiiri - Gökhan Büyükpolat

Siyah kalemim mis kokulu silgim elimde olmayan bir sigara

Ve içmediğim kadar sarhoşum gecelerinde

Yazdıkça İçime İşler Sildiğim Her Satır

Bildiğim bi yer var mıdır

Gitsem kucaklayıp sarılır mı

Ayaklarım aşındı koşmaktan çoraplarım yırtıldı toz oldu üstüm başım

Nerede aş verecek gardaşım

Göremiyorum (AMA) kalmışım insanlara

Her hüzünde bir adet uç kutusu oldum içinden aldığım her ucu kölem yaptım

Sürdükçe Kalemi Kağıda Dayanamadım Kelimelerin Feryadına

Azad’a Verdim Ucu Sürgün Yaptım Komada Kaldım

3 Hafta Ölü Yaşadım İlkinde Kafayı Koyup Ağladım

Diğerinde Nefes Olup İç Çektim

Sonunda Derya Olup Dalgalarımda Savaşarak Güçlendim

Huzur Buldum Rab’la Doğdum

Koşdukça Tozlanan Eski Kıyafetlerimi Düşünüyorum

Acaba Hala Aynı yerdeler mi?

Baktıkça ağlıyorum kim bilir belki.

Yüzümü silen çıkmadı ağlamam artık meçhullerden başka gayri

Ne sevda kaldı ne sürgün kaldı bende

Kelebek kadar güçsüz bedenimde Onlarca Kişiyi Katlettim

Işıkların Etrafında Dans Ettim.Ölmeyi Bekledim.

Zaman Akar Her Zaman Kum gibi

Sevene Sorulur Mu Aşk Varmıdır Diye

Aptallık Tabiki.

Zor Nefes Ağır Kelebek Yüklü dünya Kör Gözler

Ah Zaman Söver Kahpe Açar Elini Dinlenci Vurur Hain

Koyar Kadeh Yakar Cehennem ve Islatır Yağmur Dediğin Damla’m

Uçan İnsan Balonda el Ele Asılı Kalıp Ölüme Gidendir Soylu İnsan.