Soylu İhanet (!) Şiiri - Yurdagül Özay

Aldatılmış umutlarımı
Bırakarak gidiyorum bu şehirden
Bir elimde isyan bir elimde sitem

Baş kaldırdım geçmişe
Tutuklattım acılara yüreğimi
Linç ettirdim o kara gözlerine yazdığım sevdamı
Duygularımda prangalar
Gidiyorum hasretinle sürgüne
Uzaklığın en uzak noktasında bırakarak seni
Yalancı dudaklarındaki yalancı sevdanla baş başa bırakarak
Bir kürek mahkûmu gibi gidiyorum özlemlerin denizine

Ayrılık ölesiye ağlayacak belki arkamdan
Belki tükeneceğim yokluğunda
Belki de göçüp gideceğim hasretinle
Ama inan ki uzun sürmeyecek
Elimde dağ gibi unutulmuşluğun yetkisi var
İndireceğim yıldızların dibinden seni
Her gün bir darağacı kurup
Hayallerini asacağım bir bir
Özlemlerin yürüdükçe adım adım
İhaneti hatırlayıp
Senin kurşununla vuracağım yüreğimdeki seni
Ve mevsimlik bir elbise gibi hasretini
Tez gelen baharda soyup
Fethe çıkartacağım gönlümü sensiz diyarlara

Avutulmaktan öte gitmeyen sevdamı
Alarak gidiyorum bu şehirden
Bakma simdi bulutları kuşanan gözlerime
Böyle buruk böyle acı olmayacak bakışlarım
Korkularım yüreklenecek
Ve atacaklar sensizliğe imzayı
Unut şimdiden
Unut aşkına pervane olduğumu
Zerre zerre hücrelerime seni doldurduğumu
Uykusuz zindanlarda sabırla düşlerini kurduğumu
Unut şimdiden
İhaneti hatırla, nefreti, isyanı hatırla
Ve de sakın aklından çıkarma
Sevdaların menfaat köprülerinden geçmediğini
Darphanelerde değerinin biçilmediğini
Aşklarda en keskin nişancının ihanet olduğunu
Sakin aklından çıkarma

Saltanatı bitti artık köleliğimin
Zincirleri kırarak gidiyorum
Soylu ihanetini sana bırakarak gidiyorum
Bundan sonra tükeneceksin
Bitmezcesine çoğalırken bende
Tükeneceksin
Hiç yaşanmamışçasına hem de