Ben yüce dağ başında terk edilmiş bir hane,
Sevdalı dergâhını bekleyen tek divane.
Darılmış duygularla terk-i diyar eyledim,
Olmayan bir âlemi kendime var eyledim.
Hüznümün yağmuruyla ıslanan bir ummanım,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
