Söyleyin Gökyüzüne Şiiri - Şairsel Şiir

Bir aralık akşamında gök yüzünde yağmurlar
Sanki içindekileri dökercesine gürlemekte
Şimşekler arasında ay çaresizce direnmekte söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık

Gecenin zifiri karanlığına kendini hapsetmis biri
Kurtuluş varda sanki kurtulmak istemiyor
Yağmurlar yağmalıyor geçmişini
Söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık

Hangi yürek dayanır ki gidişine
Taş olsa çatlardi böyle çekip gitmene
Unutamıyorsam bundan kime ne
Artık bir hayal ise geride bıraktığın
Ayakta hep güçlü durmaktan yoruldum
Söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık

Aklını kaybetmiş bir Mecnun oldum
Artık ben de yasamaktan yoruldum
Hergece yürek sancısıyla uyandım
Uyandım da bir kurtuluş yolu bulamadım
Söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık

An gibi gözlerimin önünde gittiğin gün
Hayalleri yaşayacağımızı mahşere bıraktığın gün
Benim canımdan can yuregimden seni aldığın gün
Tabudunu Taşıyan arabanın pesinden kaçtığım gün
Söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık

Ruhsuz bir beden yaşarmı bunu genç yaşımda anladım
söyle varmıydı tek başına böyle çekip gitmek
Tek başına toprak altinda üşümek
Mezarına geldim bedenimi toprağın üstüne kapattım
Yağmur kefenini islatmasin diye çabalarım
Söyleyin gök yüzüne ağlamayı bıraksın artık