Söyleyemem! Şiiri - Mustafa Cilasun

Söyleyemem derdimi
Serdedemem yıllarca sakladığım kederimi
Talihsiz kaderimi, hicran içinde dirliği arayan nefeslerimi

Masumca aranmıştım
Sessizliğimle içime atıp ne kadar kıvranmıştım
Sukut etmeye mecbur kalmıştım, kederimle baş başaydım

Çareler elimde değil
Umutlar düşlerimin sermayesine ne kadar kefil
Sabır toprağından nüksediyor sukutumla kahır neyleyim akıl

Yıllardır sabrettim
Kanaat içinde nefeslenerek ömrümü de tükettim
Şimdi eşlik ediyor halime takatsiz kalbim ve fersiz gözlerim

Neden hicran yakın
Sanki hüzün sinemde durmayan sancılı bir akın
Gelin bir nazar ederek solgunluğuma acımadan sizlerde bakın

Ressam dostlarım
Portemi çizerek yılgınlığımı cana resmetsinler
Şair arkadaşlarımda miskinliğimden dem vurarak yâd etsinler

Derlediğim çilelerimi
Kalbi hissedişlerle yazdığım hüzünlü hikâyelerimi
Sürurla dönmeyen suskun dilimi, ruhumu bekleyen güzellikleri

Anlamak adına kanmak
Ona mahrum kalarak nefeslerde solgunluk yaşamak
Manadan uzaklaşarak, hakikat ikliminden koparak elem yaşamak

Gözlerden boşalan yaşları
Kireçleşmemiş kalplerin duyarlı ve hamiyetli katkıları
Muhabbet ikliminden sudur eden ve edecek olan sevdalı sancıları

Beklemek ve umutla nefeslenmek
Aşk ile dirliğin inkişafına meylederek ulvileşmek
İnsanlığı hissetmek, meşveret içince edeple birlik için kenetlenmek