Söyleyemedim Şiiri - Özcan Ataman

Bu satırları yazarken, ben.
Gözümden yaşlar damlıyordu.
Ve sen göremiyordun.
Ne alaka diyeceksen eğer,
Benim gözyaşım o kadar değerli ki,
O kadar masum ki, senin sevgine-
Senin her saniyene, bedel!
Son gece, saat 4'lere kadar beraberken,
Hiç sıkılmadık, korkmadık kimseden.
İkimizde ağlıyorduk, aslında.
İç çekişlerimizden belliydi.
İkimiz de seviyorduk.
Farkında değilken birileri.
İkimiz de pişman oluyorduk;
Talihsiz kaderimize, biten öğrenciliğe(!)
Ve biz ayrılıyorduk.
Terk ediyordun beni, bu şehri.
Ben o kadar seviyordum ki seni.
Şimdi anladım, çok özlüyorum.
Sana söyleyemesem de
Gözlerim anlatıyordu, aşkın tarifini.
Ben diyemiyordum.
Ne kadar istesem de!
Ama biliyordum, şu 2 kelimeyi.
Seni seviyorum demeyi.
Sırf, sen üzülmeyesin diye,
Sırf ayrılırken, acı çekmeyesin
Bana bağlanmayasın diye, söyleyemedim.
Aslında delicesine aşığım.
Bunun sen de farkındasın!
Ne yapalım, ayrılığın tecavüzüne uğradım.
Virane haldeyim bak, çok yalnızım!