Söyleyemedim Şiiri - Sami Güney

Benim babam çok hastaydı ,
Büyüyüp aklım erdiğinde.
Hep hasta tanıdım onu,
İçim parçalanırdı her gördüğümde .
Baba dilinde, seni seviyorum
Nasıl söylenir,öğrenemedim.
Ben ona seviyorum derken ,
Yanan ciğerine buz gibi su verdim.

Çok fazlada yaşamadı,
Zaten erken kaybettik.
Öyle dolduruyormuştuki zamanımızı,
Bom boş kalıverdik.
9 çocukla ortada kalan annem,
Nasıl öğretsin.
Onca derdin içinde,
Hangi birimize sevdiğini söylesin.

Hem çocukların yükü,
Hemde geçim sıkıntısı çekerdi.
Seni seviyorum demek,
Çıkarıp verdiği bir tek şekerli.
Meyveleri bile saklar,
Bize tek tek verirdi.
Bazen bir boşluk olursa,
Saçlarımı okşayarak severdi.

Çok zor geçti çocukluğum,
Çok zor büyüdük.
Söz ile hiç bir zaman,
Sevdiğimizi söyleyemedik.
Ben sadece anneme yardım ederek,
Söyledim sevdiğimi.
O da bana sadece gizleyerek,
Acı dolu gözlerini.

İşte sevgili işte o yüzden,
Ben sana sevdiğimi söyleyemedim.
Sen de hep benden,
Sevdiğimi söylememi bekledin.
Aslında ben sana,
Bu gün nasılsın derken söyledim .
Annen nasıl derken,
Seni seviyorum demek istedim.

Dilim alışkın değilki söylesin,
Gözlerime iyi baksan anlardın.
Her bakışımda,her göz göze geldiğimizde,
Orada sen vardın.
Ben nasıl söyleyeceğimi bilemedim ,
Sen gözlerimi göremedin.
Ben süslü aflar edemedim,
Sen halimi dinlemedin.

Olsun be sevgili olsun,
Ben alışık değilim sevilmeye.
Ağlamak yormuyor artık,
Özlem de duymuyorum gülmeye.
Belki sevgin fazla gelirdi,
Taşırırdı yüreğimi,
Yaşıyorum,yaşayacağım,
Değiştiremem kaderimi.