Söyleyemediğim Çok Şey Var

Yalnızlığın ellerinde büyüyen iki çocuk
Mendil satar gözleri, çoğu zaman yağmurlu günlerde.
Sessiz ağlarlar yataklarında,
Hatırlamak isterler ana kucağının kokusunu.
Acı bir ezgidir kulaklarını çınlatan,
Söyleyemediği çok şey vardı ikisinin de.
Ellerinden alınan sevginin kırıkları vardı sözlerinde,
Bir alev topu bırakılmıştı kalplerinin ağlarına,
İçlerinde yavaşça kanayan bir yara gibi.

Esasen kimsesi yoktu birbirlerinden başka.
Gözyaşlarını silecek bir mendil vardı ellerinde,
Bir de kirli sayfalara kazınan yalnız yelken açtıkları hayatları.
Büyümek şart olmuştu, yeni adım atan ayaklara.
Tek kişilik bir hayat bırakılmıştı kollarına.

---

Sana bunları hiç bilmediğin bir cehennemden çalıyorum.
Uyuma, ben senin hiç uğramadığın bir enkazda uyuyorum.
Ben senin hiç bilmediğin ateşlerde yanıyorum.
Hiç geçmeyeceğin sokaklarda kuş vuruyorum.
Hadi vur, kır son umudumu ellerinle,
Hadi yık, yak, kalbimi sözlerinle,
Hadi deş, öldür, dağıt sessizliğimi şiirlerinle.
Çek çıkar beni, hadi bul beni, kayboldum gözlerinde.

---

Biz gecelerin kurbanıyız, ne güneş kazancımız ne ay.
Biz ayrılık kokan sayfaların gölgesiyiz.
Umut sandıklarımızın küle döndüğü yerdeyiz.
Ve ben sustum… sustukça sandım ki,
Sarılınca, sarılınca geçer sandım,
Özleyince geçer sandım,
Karanlığı bölerim sandım,
Susarsam cevap veririm sandım.
Kağıttan gemime güvenip okyanuslara daldım,
Seni seversem biter sandım,
Atlayınca uçurumlardan tutarsın sandım.
İlk kez seven bir çocuk gibi,
Seni seversem geçer sandım.