Söyleşi..... Şiiri - Hasan Esat Heptunalı

bir erkek babasına benzemeye başladığı an
yaşlandığından dem vuruyordu Nietshce
ve babam da bir duble rakıda tüm borçlarını öder
ikinci dublede alacaklı olurdu hayattan
galiba Yılmaz’ın demlerindeyim
sakalımdaki beyazlar gözüme batmıyor artık
saçlarımı söylemiyorum bile
kalanlarla idare etmeyi de öğrendim mi ne….
yaşlandıkça mı seksi oluyorum
ya da
eksildikçe mi dilime vuruyor bilmiyorum
bunu da Yılmaz’a biraz daha yaklaşınca öğreneceğim
belki de O’nun tam dibindeyim
bildiğim tek şey var….
bunu da bilmek istemiyorum….
işte o an ne şeytani fikirler geliyor aklıma
mesela..
doğduğum gün adresime gönderilen davet mektubuna
“adresinde bulunamamıştır” kaşesi vurup geri göndersem
yer mi birileri?
hiç sanmıyorum
her şeye
ve hatta bana rağmen çok sevdim bu hayatı…
en çok da Ege’min bir balıkçı kasabasında
asma yaprağına sarılmış sardalyaları ile rakı eşliğinde halvet olurken
bir mangal başı orgazmı misali
………………..
efendim Yılmazım bana sefa pezevengi mi dedin….
ne şirinsin…..