Söylentisel Şiiri - Necdet Arslan

oyunların da
git gide çocuklaşıyor senin
topacının beline kuş resimleri diziyorsun

yazık
her kamçı darbesiyle çırpınıyorken onlar
ellerinin yanması umrunda bile değil

yadsıyamam
bu şehrin bu semtin bu mahallenin o evin
şu kiraz ağacının aynalı pınarın
hatta oluğa zincirlenmiş bakır su tasının
ikimizin olduğunu

gürül gürül akarken zaman
benim başımın üstünde de aynı gök duruyor

ama
bilmiyorum hangi sokakta olduğunu
şimdi ne yaptığını

küsme e mi bana
inan ne diyeceğimi bilmiyorum
akşamleyin ben babama