Söylenmeyen Şiiri - Aşkın Güngör

Gecikiyor, biliyorum, söylenmedikçe...
Anlatmalı belki, yüzü bilinmeyen birini özlemenin kutsal beklentilerini...
Ama kelimeler asırlardan beri yanlış algılanmaktan kurtulamadılar ki!

Varlığın kutsiyet,
nasıl anlatsam,
görmesem de yüzünü,
'varsın, ' diyedir taşıdığım mutluluk...

'Kara urbalar bürünür gibi bak yaşama da,
mutluluğun en küçüğü bile güneşçesine ışıklasın içini, '
diye diye kandırdım kendimi, ey dost,
sana varana dek yollar...

Bir şarkıda, bir şiirde özümsediğim 'hüzn-ü aşk' sarınca içimi
kendimi boşluğa bırakacağım.
Uçuruma.
Çünkü yaşam sıcak olamıyor ne kadar çabalasa da...

Sesini geçtim elbet; bana varlığını kanıtlayan kelimeler yetecek.
Geldiğimde gel!
Olduğumda ol!
Duyumsadıkça beynimde varlığını,
hiç duyulmamış sesler kurguluyorum sana ait;
kimi an bir güvercin kanadıyla rüzgârın dansı;
kimi an sadece gri kedilerin duyduğu, aya ait bir şarkı...

Ol!

Ol ve
kutsa beni
gizlediklerinle!

(13 nisan 2002)