Söylence Şiiri - Agah Adıgüzel

Yaşama çocuk yüzleriyle başladım,
Gülücükler çoğalmadaydı durmadan,
Çağın vicdanı yoktu ben geldiğimde,
Onlar ki oyun modunda değil, zehir giyinmişlerdi.
Kan revan yollara vurdum, sonu nereye
Yani çocuktuk biz, umutlarımız vardı ,

Acıklı yanımız çoktu da, geleceği hoyratlara sığdıran
Yokluklarda var olmak benim kaderimdi
Ne çok ölümler gelip geçti bu yollardan,
Ne çok sevdalar büyüdü de,
Biz yok olduk cin masallarında.

Bir lokma sevgiye muhtaç düşmeseydim eğer,
Köy göçüren gibi örneğin,
Hiç ağlamayacaktım belki de tanımadığım yüzlerde,
Söylenceye göre
Yüreğimden son aşkı aldılar örneğin,
Bir özge tarihe yazdılar beni,
Kendimi uçurumun kenarından aldım.

Sağ olsun konuklarımız,
gönül soframızda
Söz ustası da vardı, saz ustası da,
Hangi telden tını gelse, bizim sesimizdi,
Bizim dertlerimizdi, mızraplara can veren.
Hangi uygarlık ölmedi ki bu tarih pazarında,
Bize ne olduk demedik, gömülmedik duasız,
Bir çınar gölgesinde tamir ettik sohbeti,
Sonra ay ışığı geldi, her şey aydınlandı da,
Biz yine de dost saydık her çileyi.