Söylemicem Şiiri - Derviş İbrahim Karpuz

SÖYLEMİCEM
Söylemicem size
yârin ellerinin sıcak olduğunu ve cennet koktuğunu,
gözlerinin o ela renginde kendimi bulduğumu.
sırtına düşen o saçlarını, asi rüzgârların savurmak için sıraya girdiğini söylemicem size...
Uykucu şirin gibi şirinn olduğunu,
Allah yapısı küçücük bir burnu olduğunu,
gülünce yanağında çıkan güzel bi gamzesi olduğunu...
Kimse sahiplenmesin
Kimse benzetmesin kendi yârine...
O benim buluşmalarını yarınlara sakladığım yâriM.
Size söyleyemem
küçücük bir çenesi,
yeni doğan bir ceylan gibi ürkek olduğunu.
Eline el değdiğinde
hızlı hızlı, küt küt atan bir yüreği olduğunu...
Uzaktan bakınca soğuk,
tanıyınca çok sıcak biri olduğunu...
eline gitarın çok yakıştığını,
yolda yürürken başını bile kaldırmadığını
söylemicem sizlere...
onu anlatmaya kelimelerin yetmediğini,
çayı açık ve çok şekerli içtiğini,
pembe rengi sevdiğini,
Mavi nin tüm tonlarına düşman olduğunu.
çocukları çok sevdiğini,
Tokasız açık saçların ona çok yakıştığını,
sigaradan nefret ettiğini.,
avukat olmak istediğini,
geleceği için aşkından bile vazgeçebileceğini söylemicem! ! !
Evet evet söylemicem size onun Asi biri olduğunu,
Dediğim gibi kimse benzetmesin kendi yarine...
Benimse
Kulaklara aşina gelen kelimelerde aradığımı,
yarım asırlık aşklar taşıdığımı söylemicem...
Bir hevesle çektiğim nefeslerimi sigara dumanlarında harcadığımı,
cehennem ateşi ile yanan bir gönül taşıdığımı,
dalında sararıp solan kuru beden kaldığımı,
yeni aşklara yelken açamadığımı,
onu beyhude şarkılarda aradığımı,
tüm güzelliklere cenk ettiğimi,
hiç birini söylemicem size...
Aşkıyla yansamda bir perwane böceği gibi,
söylemicem...
Kendime bile söylemeye kortuğum gerçeklerim var artık.
Bile bile ateşe attığım hayallerim var.
Sağ cebimde yarım paket sigaram,
sol cebimde ise tek çöp kibritim var.
Kaybettiğim kocaman bir üç yılım var.
Kimselere söyleyemeyeceğim hayal kırıklıklarım war...
O gitti! !
Bıraktı beni diyemediğim bir yığın insan var.
Ama bunları size söyleyemem,
bu Mavi nin ne acılar çektiğini bilmenizi istemiyorum.
Artık her başını yastığa koyduğunda ağlayan ben oluyorum...
Küçük tebessümlerimin ardında bile neçe fırtınalar koptuğunu söylemicem,
Şiirlerimin her hecesinde onu anlattığımı,
artık gitarıma dokunamadığımı,
şiirlerimi yoldaş edindiğimi...
söylemedim ve söylemicem.
benimle gelecek tüm acılar mezarıma ve
ağlayan bir çift göz olmayacak belki 'Yarim' diye ağlayan.
Ama vasiyetimdir!
sana verilsin 'seni anlatan tüm şiirlerim'...