Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Baştan finale kadar çok duygu yüklü,
çok içtenlik dolu şiirinizi ve sizi kutluyorum,,
Tebrikler!...
Uzak bir şarkı gibi dinle beni,
İstersen kırıver Hüzzamın perdelerini..
(((:::Daha nice
Tam - Puanlara:::))
Sn. Seyratlı
Saygı ve selamlarınla...
Bütün kötülüklerin ana nedeni sevgisizliktir. Bunu biliriz de sevgiyle çarpacak yürekler yetiştiremeyiz. Kin, nefret, çıkarcılık sevginin önüne geçiverir.
Şaire kulak vermek ve sevgiden vazgeçmemek gerekiyor. Dünya yaşamının güzelliği için... Sevgiyle kutluyorum.
Bir edebi ortamda 'aşkın dili' diye bir konu sunuldu. ben de; ferhat'ın kazması, mecnun'un yandığı çöl, yunus Emre'nin inleyen sesi, mevlana'nın dergahından yükselen çağrısı, ozanın sazındaki teli, şairin hüzün döken kalemidir diye anlatmaya çalışmıştım. daha nicelerinin aşkını anlatmak için sevdiğini söylemeden karşısındakine anlatmaya çalışmış, ne olursa olsun, sevmekten vazgeçmediklerini böyle göstermişlerdir. yürekten seveni de, aşkın ahı böyle tutmuştur. Yüreğinize sağlık.
Söylemesem de olur
Sakın vazgeçme sevmekten, ne olur?
Bu mısralar o kadar çok şey anlatıyor ki aslında..
Yüreğinize sağlık Nermin Hanım..
Sevgilerimle..
yeter ki sev sakın vazgeçme...duymasam da olur sesini ve o özel iki kelimeyi... Yüreğin yüreğimdir....
yeter ki sev kapatma pencerelerini....
çok güzeldi sevdaya sesleniş... seven insanın korkusudur vazgeçilmek....
Kutlarım kalemin güzelliğini..
Sevgilerimle..
Sevgi üzerine böylesi anlamlı ve güzel bir şiire sevdiğim bir yazardan alıntı yapmak geldi içimden, canı gönülden kutlarım Sevgili Öğretmenim sevgiler....
'Gökler sevgiyle dönerler, yıldızlar sevgi sayesinde yerlerinde durabilirler. Tıpkı kalbimizdeki sevgi yıldızları gibi… Bu yüzden dış yerine içi, suret yerine ruhu sevmek gerekir. Hayat ancak sevgiyle tatlıdır ve sevgilisiz dünyada hayat sürmek beyhudedir.' İskender Pala
Söylemesen de olur,
Sakın vazgeçme sevmekten, ne olur?
Derler ki; aşık, maşukuna kavuşursa, aşk bitermiş.
Kavuşamadığı için bülbül, güle figan edermiş.
Aşk içinde hazana dönse de yürek,
Aşk, aşk, diye çağlamak her şeye bedelmiş. ÇOK GÜZEL BİR ŞİİR, GÖNÜL SESİYDİ KUTLUYORUM BU BAŞARILI ŞİİRİN ŞAİRİNİ VE ALKIŞLIYORUM........... SEN SÖYLEMESENDE OLUR NERMİN HANIM BİZ ANLADIK YÜREĞİNİN GÜZELLİĞİNİ
Her okuduğumda bir öncekinden daha çok etki altında kalıp duygulandığım,sevgiye dair,sevmeye sevilmeye dair dünya güzelliklerini öyle güzel nakşetmişki değerli Nermin öğretmenim,o kadar narin bir dil,nadide bir uslup kullanmış ki; sevgiye layık...Benim de okumaktan büyük haz aldığım imrenip gıpta ederek okuduğum bu güzel ötesi şiirinizi ve değerli şahsınızı yürekten kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..
Demesen de kalbim senle aşk solur
Eğlenecek yüreğinde köşk bulur
Niçin deme dinle beni ne olur
Sevmekten vaz geçmek sana yakışmaz--İbrahim Kurt
Nermin hanım şiirinizi okuyunca dilimden bir dörtlük döküldü kabul buyur,
Vaz geçme ne olur yürekte ki sevginin asilliği demektir , ben çok beğendim sizi ve şiirinizi kutluyorum saygılar sunuyorum .
gibidir
Sevmek her zaman yakından olmaz, çoğu uzaktan severiz. Hasretle severiz. Kavuşmak için severiz. Sevmek zaten söylemekle de olmak seversek biz yürekten severiz.
Sevgi söylenmez ki gösterilir, yaşatılır, hissedilir...
Fuzuliye sormuşlar; Sevmek mi daha güzeldir sevilmek mi? Sevmek demiş.Çünkü sevildiğinden hiçbir zaman emin olmazsın...
Sevmek yürek istemez, her yürek sevmek ve sevilmek ister.
Severek göster...
Severken insanın içi öyle çok yanar ki; dünyadaki bütün suçları işlediğini sanırsın. Oysa sadece sevmişsindir. Anlaşılmamış, sevdiğini söyleyememiş, anlatamamış derdine çare bulamamış olmandandır.
Sev söylemesen de olur...Yeter ki içinden sev mutlaka hissedilir. Kutlarım.
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta