Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Söylemesen de olur,
Sakın vazgeçme sevmekten, ne olur?
Yürekte sevgi varsa zaten dilin söylemesine gerek yok..Gözler, bakışlar ele verir kendini..Hissettirir sevilene ne denli sevildiğini..
Anlamlı, güzel şiirinizi tebrik ederim Nermin Hanım..
Saygı ve sevgilerimle...
Ben sustum!..
Çok heyecanlıydım hep ilk kez manevi aşk aleminde, ilhamlarla ilgisi olmayan haller geldiğinde.
Fakat bulunmayacak birden gelen ikinin halleri.
Bir risale nasıl yazılır bilmem, her yönden fakir olanım.
Yalnız, hep kendinden bahsedip baş ağrısı veren ne çok kelime var.
Bildiğim, sen ve ben!..
Ve aşkın sadakat katına sunuyorum sevgimi.
Ümit ederim ki, kabule mazhariyet olur şems vakti dua.
Sende artık sus!..
Yüreğinize sağlık
Eller ve gözler zaten anlatırlar değil mi? Yeter ki aşk olsun.
Tebrikler.
Söylemese de olur sevda yürekte yandıktan sonra yüreğiniz var olsun efendim
Söylemesen de olur,
Sakın vazgeçme sevmekten, ne olur?
Tebrik ediyor
ve kutluyorum
Nermin hanım.
Selam ve
hürmetlerimle...
Ben hala seni ve
Seninle ilgili hayallerimi yaşıyorum!
Biliyorum;
Asla yaşanmayacak ama
Yaşanması için ömrümü vereceğim
Anları yaşıyorum yine seninle…
Ey sevgili!
Bir yürek düşün ki,
Bütün evreni içine alacak kadar büyük!
Bir ten düşün ki,
Sadece ikimizi ısıtacak!
Ve bir hayal düşün ki,
İçine sadece ikimizi alacak kadar küçük!
Ah sevdiceğim, ah!
Olmayacak şeyler değil bunlar inan!
Çünkü hayallerde,
Ne imkânsız vardır!
Ne de sonu gelmez keşkeler!
Ah o hayaller, ah!
Yoktur onlarda yasak?
Hayalime bir sen yakın!
Gerçekler bir bana uzak!
Sen, hem isyanım,
Hem de inadım!
Sen, hem yağmurum,
Hem de gökkuşağım!
Sen, hem esaretim,
Hem de özgürlüğüm!
Sen, hem fırtınam,
Hem de sığınağım!
Sen, hem şiirlerim,
Hem de şiirlerce bitmeyenim!
Sen, yüreğim,
Sen, can yarım,
Sen, Can’ımsın...
Canım!
O son kelime,
“Canım!”
Ne kadar uzun bir cümle değil mi?
Senin de yankı yaptı mı, ruhunun derinliklerinde?
Ve ağlatıyor mu?
O aman bilmez rüzgârları,
Dağların beşiğinde…
Sevgin var ya o sevgin!
Sadece dağ başlarında açan,
Uçurum çiçekleri gibi…
Koklanamaz!
Okşanamaz!
Ulaşılamaz!
Aşkla o da açıyor işte!
Özündeki,
Sevgiyle!
Özlemle!
Söylemese de olurlar hep bende kalsın! Sen ki bunları duyamamanın ne demek olduğunu hiç ama hiç bilmeyesin!
Dileğim odur ki, bu ateş bende yandı, bende sönsün!
Biliyor musun, yine, yine ve yine “harikaydın!”
Yüreğine sağlık! Ömürüne, gönlüne bereket Sevgili Nermin Seyratlı…
Nicelerine inşaAllah…
Sevgilerimle…
Sevgi dolu yürek sesinizi ve usta kaleminizi kutlarım. Sevgiyi her hecesiyle satırlara nakış nakış işleyen kaleminiz daim olsun.Beğeni ve keyifle okuduğum güzel şiiriniz için kutlarım efendim. Kaleminiz daim olsun. Saygılarımla.
Evet... 'Sevgi, sözcüklerde değil, yürektedir...'
Söylemese de olur, şiir yürekli olsun yeter ki...
Tebrikler kalemin güzelliğine, sevgimle
Söylemesen de olur,
Sakın vazgeçme sevmekten, ne olur? -Nermin SEYRATLI
iSTEMEYLE SEVMEKTEN VVAZGEÇİLMEZ,VAZGEÇTİM DESEN DE,İZİ VAR.yuvasız kuş
Yeterki sev söylemesende olur sakın sevmekten vazgeçme ne olur .Harikaydı tebrik ediyorum.
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta