Söylediklerim Kendime Şiiri - Hümeyra Doğan

Kaç kere sevdin ki, yoruldum diyorsun?
Kaç gece ağladın ki, göz pınarların kurudu sanıyorsun?
Söyle! Kaç deli fırtınaya göğüs gerdin sevdiğin için,
Ki düştün de kalkmaya derman arıyorsun?
Sen söylemek istedinde,
Yetmedi mi alfabenin yirmi dokuz harfi sevgini anlatmaya?
Küçüldükçe küçüldün...
Pervaneye takılmış sinek misali dönüyorsun bir boşluğun içinde
Ve göremiyorsun, at yerine rüzgara binip de umuda koşan yiğitleri...
Boş yere bekliyorsun,
Büyümez hiç bir ağaç tohumunu ekmeden.
Söyle, kaybedecek neyin vardı ki, ne arıyorsun?

Bre miskin!
Hangi gün delice yandın ki,
O ulvi aşk ateşini bir üfürükle söndürmeye çalışıyorsun?

Hangi zamanda gittinki kapılara,
Sitem ediyorsun çalınmayan kapına?
Saklama gözyaşlarını, içindeki sellerde boğulacaksın.
Sev artık, korkmadan sev.
Uzat ellerini, bak gör tutmaya çalışanları.
Hep arkan dönük, hep başın eğik
Bir kez bakmadın ki gözlerime, göresin gökleri delen sevgimi...
Hep kimsesiz yerlerde attın çığlıklarını
Kendin bile duymadın sessiz ıslıklarını
Gözlerini yumarak göremezsin gün ışığını
Siyahlara bürünerek seçemezsin beyazı.
Yakmadığın sigarayı, başlamadığın şiiri
Bitirmeye çalışmaktan vazgeç artık.
Benliğini bulamamışsın
Dağları omuzlayıp okyanusa dalmışsın.
Şimdi ise, her şeyi elinin tersiyle itip gidiyorum diyorsun
Gidemezsin!
Ben senden yana haklı, sen ise bende saklıyken.
Mahkumumsun,
Oynatacağım sana amansız bir körebe,
Ayakların koşsa da mutluluğa, gözlerin kedere
Yüreğinse acıya gebe...

(08.03.2004)