Söyle Ömrüm Şiiri - Habibe Taş

Birinin varlığına muhtaç olmadan,
Kimsenin omuzuna hasret kalmadan,
Bir bakışta umut dilenmeden,
Söyle Ömrüm...
Ne zaman büyüyeceğim ben ?

Sürünmeden, emeklemeden...
Ayağa kalmaya çalışırken,
Her defasında düşüp kan revan içinde kalmadan.
Can havliyle,
tutunacak bir dal aramadan..
Söyle Ömrüm...
Ne zaman yürüyebileceğim ben ?

Kendimi ne vakit affedeceğim ?
Başkalarına adadığım bu ömrü,
Nasıl azad edeceğim ?
Nasıl nefes alacağım ben ?
Verdiğim ödünlerin hesabını kimseye kesmeden,
Nasıl affedeceğim umutlarımı gasp eden o zalimleri ?

Gecenin karanlık ıssızında içimi buz kesen bu ateşi nasıl söndüreceğim ?
Kim anlar beni ?
Kim saç diplerimden sızan bu hüznü görebilir artık ?
Söyle ömrüm...

Kimsenin umurunda olmayan bu bedeni,
Nerede, hangi karanlık bataklığa salıvereyim söyle...

Dua etmeyi unuttum,
Umut etmeyi...
Boş verdim hayalleri,
Kimliksiz şikayetlerim de kalmadı...
Derin bir sessizlik var kulaklarımda...
Minicik bir mezar başında ağlayamayan yaşlı bir annenin hüznü var ruhumda...

Geriye dönüp bakıyorum,
Öyle cılız ki mutlu anlar,
Yapayalnız kalmış bütün anılar...
Boynu bükük bir 7. Yaş hatırımda...
Başucumda gözü yaşlı bir ANNE ...
Suçluluk içinde, mutsuzluğu yüzündeki derin izlerde...

Ah be Ömrüm...
Sen beni affetmeden,
Nasıl nefes alırım ben ?