Söyle, Neden Beni Sarı Laleye Mecbur Edişin

Sonbaharda yıldız topladım avuçlarımda
Baharda dalga dalga vuran bendim gönül sahiline
Yetmedim, yetemedim sana
Omuzlarıma dünyayı yükledin
Saldın beni hasretin dikenli yollarına…

Taş olmak varmış dünyada
Şizofreniyi melankoliyi bilmeden
Paranoyakça yaşamayı görmeden
Sevdadan dertten bihaber yaşamak
İyi de, cehennemde yanmak neden taşın cezası..?

Gece yine günahlara gebe
Şehrin ışıkları vururken göğe
Kaç masumun canı yanacak
Zifiri karanlıklarda hangi hain pusular kurulacak
Nefsin kıskacında yine hangi sevdalar bataklıklarda boğulacak..?

Sordurma bana bunca cevapsız soruları
Bocalıyorum, gözlerin karşısında olduğu gibi
Beni bir şehrin ayyaşları anlıyor
Birlikte atlıyoruz şarabın o gizemli rehavetine
Bir gözlerin geliyor aklıma bir sözlerin
Nefes nefes seni soluyorum
Sigaramda yanan benim
Duman duman tüten sen
Günahıma günah efkarıma efkar katma
Duymuyor musun göğe yükselen çığlıkları
Bakışlarının esrarlı feryadı
Sağır ediyor kulaklarımı
Ne yamanmış o iki kelime
Köz olmadan söylenemiyormuş…

Daha kaç gece işkencelere sürükleyeceksin böyle
Daha kaç gecemi sabahlara bağlayacak
Gündüzlerimi dağlayacak
Beni melankoli fırtınalarında şizofrenice yaşatacak
Yana kavrula dünyada cehennemi yaşatacaksın
Daha kaç gün kaç ay kaç yıl işkence edeceksin bana..?

Gözünü yıldızlara yüzünü mehtaba benzetmekten vazgeçtim
Güller neden kan kırmızısı düşünmez misin
Gelincikler papatyalar neden hep asi
Her toprakta neden açar bilmez misin
Menekşeler neden hep hercai
Bunca güzel çiçek varken
Söyle, neden beni sarı laleye mecbur edişin…

© Seyyid Burhaneddin Kekeç
23 – 07 – 2017
04 : 51

Vertel me, waarom je mij tot gele tulp hebt verplicht

Ik heb sterren verzameld in de herfst in mijn handpalmen
Ik was degene die als de golven in de zee aan de branding van je hart sloegen
Ik was niet voldoende, ik kon je niet completeren
Je laadde de wereld op mijn schouders
Je liet me gaan op de doornige wegen van heimwee ...

ik had graag een steen geweest in de wereld
Zonder schizofrenie, melancholie te kennen
Zonder het paranoïde leven te zien
Leven zonder liefde en lijden te kennen
Wel goed, waarom is het straf van het steen in de hel, afbranden?

De nacht is weer zwanger van zondes
Tijdens het raken van het nachtlicht tegen de hemel
Hoeveel onschuldigen zullen gaan pijn lijden
Welke gemene vallen zullen opgezet worden in het duisternis
In de greep van de ego, welke soort liefde zal weer in de moerassen verstikken..?

Laat mij zoveel vragen, die niet te beantwoorden zijn, niet stellen
Ik raak in verwarring, zoals t’ tegen over je ogen gebeurt
Ik word alleen door de verslaafden van de stad begrepen.
We springen samen in de mysterieuze lethargie van de wijn
Ene keer komen je ogen andere keer komen de herinneringen in mijn gedachte op
Ik inhaleer jou adem voor adem
Ik ben degene die in jou sigaret aan het afbranden is
Jij bent degene die als rook en wasem verdampt.
Voeg geen zonde aan mijn zonde en geen verdriet aan mijn verdriet toe
Hoor je de kreten niet die tot de hemel stijgen
De mysterieuze kreet van je blikken
Verdoven mijn oren
Wat voor heftige woorden waren die twee woorden.
Die waren niet uit te spreken voor dat je gloeiende as werd…

Hoeveel nachten nog zal je mij tot de martelingen verslepen?
Hoeveel nachten nog zal je verbinden met de ochtenden?
En de hellichte dagen zal je brandtekenen
Die mij in melancholie stormen met schizofrenie zullen laten leven
Je zal de hel op aarde brandend en poffend laten beleven
Hoeveel dagen, hoeveel maanden, hoeveel jaren nog zal je me martelen ..?

Ik gaf op om je ogen de sterren en je gezicht op de maanlicht te laten lijken
Waarom denk je niet na waarom de rozen zo rood als het bloed zijn
Waarom zijn viooltjes en madeliefjes altijd opstandig
Weet je niet waarom ze op alle soorten grond bloeien
Waarom zijn de viooltjes altijd wispelturig
Terwijl er zo veel mooie bloemen zijn
Vertel me, waarom je me tot gele tulp hebt verplicht ……..

© Seyyid Burhaneddin Kekeç
23 - 07 - 2017
04:51