Söyle Ne Yaptım Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gece sessizliğe gömülmüştü. O, odasında oturmuş, elleri dizlerinde, gözleri boşluğa bakıyordu. İçinde bir yangın vardı; yüreği kavrulmuş, ruhu paramparçaydı. “Yaktın yüreğimi, kavurdun yine… Ne yaptım ben sana, söyle ne yaptım?” fısıldadı kendi kendine. Söylediği her kelime, cevap arayan bir çığlık gibiydi. Ama cevap yoktu; sadece sessizlik vardı. Verdiği değerler, emekler, sevgiler… hepsi bir anda sahte sözlerin ve yalan bakışların altında ezilmişti. Tek suçlu vardı gözünde: o. Ve kendini sorguluyordu: “Düşersem eğer sorumlu sensin, peki ya ben?” Gözleri kapanıyordu ama anıları kapanmıyordu. Ağzında adını kelam etmiş, gönülden gönlüne selam göndermişti. Ama karşılık yoktu. Hatalarını, yanlışlarını, eksiklerini arıyor, ama bulamıyordu. Çünkü hiçbir yanlış, karşısındakinin yıkıcı sevgisinin ağırlığı kadar acı vermiyordu. Artık her şeyin farkındaydı: Lafzede’nin dili ona yetmiyordu. Eller, ten kadar uzak, elleri buruşturmuş, kalbi ondan uzak… Ve yüreği, artık tamamen kopmuş bir köprü gibiydi. Son kez fısıldadı kendi kendine: “Ne yaptım ben sana, söyle ne yaptım…” Ve o gece, yanan yürek sessizliğe gömüldü; sorular cevapsız kaldı, acı yerini hafif bir boşluğa bıraktı.