Söyle Maria Şiiri - Son Cengiz Aydın

dokunuşunu kıyasladığım bütün eller;
stabil jilet kesiği,
sayısal sevişmelerimin yüzleri silinmiş ve ezberim hiçliğime el sallıyor.

benim aşktan beklediğim gülüşün,
biraz da düş’ündü.
düşün maria;
açtığın parantez içinde kaybolduğumu ve geleceğimdeki boşluğa bakarken lütfen orada ol.

beni hatırlarsın, bakışlarınla körleştirdiğin göz bebeğimdin, bebeğindim.

biliyorum biliyorum ilahlar isteseydi el çekseydi yarınlarından, lirik kentlere savrulmaz her yağmurda hüzün molaları vermezdik.

söyle maria; oyun hamurundan şekillenmiş kaç protez aşk vidalayacaksın kalbine, ben kalp kapakçıklarından içeri girmeyi beklerken…

ve şimdi;
sevilecek neren kaldıysa sun bana, kabulüm.

beni hatırlarsın, açtığın parantez içindeki;
sırrındım…