Nereye gitti, toprak damlı evlerin,
Görünmez olmuş sofalarda güllerin,
Şu karşıdaki, apartmanlar kimlerin,
Söyle Ermenek, nerede güzellerin.
Tanımadım hiç, bilemedim evimi,
Yolda gezerken kaybetmişim kendimi,
Herkes yabancı, bulamadım dengimi,
Söyle Ermenek, nerededir bildiğim.
Taş ve topraktı, eskiden’ ki yolların,
Yol yordam yoktu, yeşilse de bağların,
Fakat karlıdır, hala dimdik dağların,
Söyle Ermenek, çiçekli mi kırların.
Nal sesleriydi, sabah vakti duyulan,
Arpa buğdaydı harmanlarda savrulan,
Çil, çil yılandı, öğlen vakti kıvrılan,
Söyle Ermenek, var mı hala o yılan.
Virane dediler, bahçelere şimdi de,
Olmazmış meyve o bağlarda küsmüş de,
Domuz gezermiş, arpa buğday yerinde,
Söyle Ermenek, var mı domuz serinde.
Ah be Ermenek neyleyim ben gelemem,
Anam babam yok, gül desen de gülemem,
Cennet de olsan, özletsen de sevemem,
Her yer el oldu, bir dost bile göremem.
A.Yüksel Şanlı er
18 Nisan 2010-04-18
Antalya.
Kayıt Tarihi : 18.4.2010 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kendi topraklarımızın ,ekonomik ve sosyal yaşamın katı gerçeklerinden hareketle tanınmaz duruma geldiğini;oraya değgin belleklerimizde var olan kayıtların bile değişmek durumunda kaldığını ansıtan biraz buruk,örtük hüzünlü bir söylem.
Hece şiirinin söz ve yapı yetkinliğiyle.
Çok güzeldi.Beğenerek okudum.
Kutluyorum.
Erdemle.
TÜM YORUMLAR (3)