Söyle çekirge Şiiri - Kubilay Öğütveren

Söyle çekirge…
Ne diye zıplayıp duruyorsun
İkide birde…
Bilmez misin ki
Kim düşer bu derde
İlacı… SEVGİDE
Madem ki bu böyle
Ne arıyorsun
İkide birde
Akşam oldu mu
Gözüne çekersin perde
Döndün aşıklar cennetine
Şükret haline
Kim gördü kim duydu
Yoksa bu bir oyun muydu
Bilmez misin ki
Sen her şeysin… Ta kendisisin
Sevmeli ve sevilmelisin
Yana yana küle dönmelisin
Sonra işe ta baştan…
Yeniden gönül vermelisin
Sonra da muradına ermelisin.
Dünya evine geri dönmelisin
Gördüklerini, duyduklarını
Herkese söylemelisin
Sevgiyi öğretmelisin.
Hak’kı gözetmeli
Saygıda kusur etmemeli
Dosta düşmana hoşgörüyü
Sabrı ve azmi
Aşk yolunda, sevdayı
Meşk yolunda, deryayı
Çölleri aşıp Mecnun gibi
Leyla’yı bulmayı
Ferhat olup dağları delmeyi
Şirini serde değil gözde görmeyi
Tek ve bir olup hayat boyu gülmeyi
Sonsuzluğun simgesi yüreğin nefesi
Yıldızların efendisi Güneşin ta kendisi
Samanyolu’nun varisi
Engin denizlerin gözdesi
Karanlığın tükenişi aydınlığın gelişi
Sevdaların sevdalısı
Deli gönlüm
Bilmez misin ki
Aşka düşen önce acı çeker
Çileler çeker, kahır çeker
Sabrede ede ömür geçer
Gerçek hayat bizi süzer
Un gibi eler, arada bir silkeler
Bir güzel temizler
Suya katıp hamur eyler
Hamuru fırına katıp peyler
Kokusunu duyup
Ekmeğin pişmesini bekler
Ardından seyreyler
Sonra da alıp afiyetle yerler
Yedikçe keyf ederler