Söyle Can... Şiiri - Metanet Yazıcı

Söyle Can
Ne söylersen söyle, susma yeter ki
Ağır konuş, suçla beni!
En acı sözlerin lütuftur bana...

Sessizliğin, öyle bir dipsiz kuyu ki;
Girdabına çekiliyorum!

Her AH! Çekişimde,
Bir BEN kopuyor Benden
Akıyor karanlık boşluğa...
Ardından izlerken,
İpek tül gibi, ruhumu;
Tükenişin kasvetinde kavruluyorum!
Bir hedef yolunda yiten benlere yanıyorum!

Bu kaçıncı bitiş, kaçıncı diriliş!
Kim bu savaşın galibi/mağlubu?
Ezilen kim?
Yok olan kim?
Tükenen kim!?
Birbirinden habersiz
Yanan, tarumar olan
İki can, iki yürek değil mi?
İçi boşalmış yarım bir BEN
Ve binlerce kez öldürüp de
Yok edemediğim SEN...

Her defasında küllerinden dirilen SEN!
Sızıyorsun içime!
Karışıyorsun hicranıma!
Çoğalıyorsun gözyaşlarımda!
Yağıyor üzerime binlerce SEN...

Bazen bir soluk esiyorsun,
Nefesim oluyorsun, bir yudum can suyu...
Kimi zaman heyelanlar kopuyor,
Dalga dalga çamur seli...

Direniyorum dev dalgalara!
Topluyorum dağılan zerrelerimi
Sükûnetle, sabırla/metanetle...
...
Ey Can! Ey Dost bildiğim,
Çektiğim istırabı hece hece işlerken;
Sanma ki; hoyrat davranışımı gözardı ediyorum..

Tomurcuk dallarına kırağı düşürdüğüm;
Çok acı bir hakikat!
Fakat
Bu bir ilkeli duruş, ne gurur, ne de inat..
Ne var ki; boyun eğmez yaralı gönül kuşu,
Durmadan çırpar kanat...
...
Işığı-Sıcağı Eksiksiz Bekler, Eder Serenat;
Güneşin Bağrında Tüten Cehennemden Bihaber, Kâinat...

10.07.2011/ Metanet Yazıcı