Şöyle Böyle Şiiri - Ahmet Hamdi Ünal

Anla beni,
İşte, kuşlar havalanırken,
Bir tren garının gelmeyen trenleriyle, ben,
Kaymayacak yıldızlara bakıyorum.

Beklemek,
Kuyruğu kesik köpeklerle birlikte,
Anlamsız bir eylemden ibaret,
Dönmeyecek,
Avuç içlerimdeki çiziklerle beraber.

Sanma ki bitecek,
Yaralar kanayacak, biliyorum.
Ne çimenlerin ıslaklığında,
Ne çorak topraklarda.
Bir umut yeşermeyecek, umutlar,
Doğmayacakmışçasına battı çoktan.

Yollar kısaldı artık,
Ne saatler eski ritminde,
Ne de havalar bozuyor buralarda.
Her şey olması gerektiği gibi.

Bazı bazı bazı bazenler takılıyor ağlara,
Balıkçılar çekiyor keşkeleri,
Karıları ayıklıyor pullarına takılan renkleri,
Gökkuşakları en çok çöp kutularına yakışıyor bugünlerde.

En tatlı dokunuşlar, keskin,
Keskin bıçakların uçlarında beklemede,
Bitmeye yüz tutmuş şiirler bile,
Tutunuyor, bitmeyecekmişçesine,
Şairinin vicdanına.

Ama hala bir şeyler var.
Sen de kıyıya vuran yengeçlerde,
Ben diyeyim sıradaki şişenin dibinde.
Solmaya yüz tutmuş, bir yandan,
Olanca parlaklığıyla gülüşlerde.
Dinmek bilmeyen yaşlarda,
Parmak uçlarımda, tırnak diplerimde,
Sigaradan sararmış parmaklarımda,
Ya da ısırdığın meyvenin çekirdeğinde.

Bir şeyler var, biliyoruz.
Bunu ben biliyorum,
Sen belki duyumsuyorsun sözcüklerinin
uzatarak söylediğin o son hecesinde.
Hissetmek çok matah bir şey değil,
Ama hissedememek, felaket olurdu.
Felaketler yanı başımızda,
Baş ucumuzda, yatağımızda.

Sarıldığında duyduğun o çıtırtı,
Uzaklaşan ayak izleridir şimdi.
Bir yol vardı, lakin,
İlk çıkışta kaçırdığımız.
Yollar, bir yere varmak için değil,
Yollar, yalnızca yolculuk için.

Sonu olmayan anılara,
Sonunu tekrar tekrar yazan geçmişe.
Ve elbet,
Gelecekteki güzel günlere,
Her şeyi geride bıraktığımız.