Söyle Bana Çocuk Şiiri - Erhan Turan

Söyle bana çocuk,
Nedir sendeki bu hüznün sebebi?
Sebebi nedir ışığı sönen gözlerinin...
Ve yorgun bedenin,
Dermanı kalmamış dizlerinin?
Söyle bana çocuk,
Gözlerime bak da söyle!
Kimdir seni buralardan alıp uzaklara götüren,
Gelmeyecek olanı beklemeye mahkûm ettiren,
Seni senden alıp uçsuz bucaksızlıklara daldıran,
Kanatan, acıtan yaralayan?
Söyle bana çocuk, gözlerime bak da söyle!
Kimdir damla damla akan bu gözyaşlarına sebep olan?
Söyle bana çocuk,
Bu ay parçası yüzünü yere düşürmeden söyle!
Anlat bana, seni için için eriten bu ızdırabın sebebini.
Bir fidanı andıran omuzlarını yere eğmeden,
Gözlerindeki o feri söndürmeden,
Utanmadan, sıkılmadan çekinmeden söyle!
Şimdi hangi insan uğramaz duraklarda beklersin,
Hangi geceyi kendine mesken tutup karalar bağlarsın,
Hangi duvarlar sırdaşın, hangi sokaklar yoldaşın?
Böyle kendini, kendi ellerinle hapsettiğin zindanlardan,

Nereden gelecek bir afla özgürlüğünü beklersin?
Hadi at şu ölü toprağını üstünden de söyle!
Bu nasıl bir bekleyiş ki seni hâlden hâle sokan?
Madem öyle, şimdi dinle beni çocuk!
Sen söylemesen de ben anlarım seni.
Akıtmasan da görürüm için için akan gözyaşlarını.
Yangınını, ızdırabını, mecali kalmamış çaresizliğini,
Anlarım ben, sen de patlayan volkanların yakıcı acısını,
O yüzden susma da söyle!
Ama gözlerime bak da söyle!..