Söyle Şiiri - Furkan Kara

‘Söyle; böyle söyle
Dağları, taşlara söyle
Büyüktü sevdası, söyle
Duamızı göklere söyle
Geceyi, aya söyle
Gözü yaştı, görmedi söyle..’

Islaktı,
Zemheri çalardı gözleri
Kurşundu,
Alev topuna dönerdi sözleri
Bakışmazdı
Ömür hamalıydı aralık/sız
Kasten severdi
Sevdiğine kastederdi
Azrailden önceydi
Ertelemişti eceli
Kör noktada hedefti
Suların berrak akmadığı
Sahipsiz bir zaman dilimindeydi
Aralıktaydı, aylardan da aralıktı
Ara ara aralardı perdesini
Bir goncaya buse kondururdu
Açmasını beklemeden, kopartmadan
Titrek elleriyle verirdi sevgilisine
-adı Gonca-

Dönüş yolunda kalandı
Kendince aranandı
Dualardaki sırdı
İsimsiz sayıklardı her gece
Şaşırmazdı, hep aynı hece
Hayal etmişti sadece
Duraksız bir güzergahın
Hayatı çalınmış yolcusuydu
Adımlardı, yerinde sayardı
Peşindekiler ölü adamlardı..