çıplak tenlerin kötülüğü bilen gölgeleri
asa yere vurdu ve titreyen dudakta
ruhunu suya bıraktı sevgi sözleri
yüksek dağların arkasına saklandı çocukların gülüşleri
suyun berraklığında ateşe verdi sözler kendini
gözlere çelik jantlar çekildi
yüzünde gamze olan hiç kimse doğal değildi
Zülküf’ün yüzüne baktı Sürmene
dişlerini dişlerine geçirdi
rahminin nelere gebe olduğunu gören Sürmene
son sözünü söyledi:
dudaklarımı yakan mızrağın zehrine bıraktım kalbimi
öyleyse kulaklarımdan akan kan ölümümün habercisi
kalbini çıkardı Zülküf
ve Sürmene’nin rahmine yerleştirdi
doğum engellenemedi
çığlıklar kulakların kıvrımlarında birikti
artık dünya
çatallı bir dilin telaffuzuna rehnedilmişti
dilin sahibi saçlarıyla rüzgara hükmederdi
değdiği nesneler isimleriyle çelişirlerdi
onun adımları denizin nefes
yaşamın da öç alışıydı
çünkü onu ağlarken gören herkes saçlarını kestirmeye koşardı
ve ölüm onun bileklerinde yaşardı
Kayıt Tarihi : 29.6.2006 05:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!