Sövgüler - I Şiiri - Mahir Merkep

Ceketimin iç cebinde
gözleri kapanmış
gıkı çıkmayan
kefensiz numaralar sergileniyor.
Hür olacak kaygılarım ;
en yeşil sahillere gidince
gündüze geceyi ısrmarlayarak
kesiklerime doğru kıvrılıp
kıyafetlerimin denk gelmediği bir uçurumda
söz kesip , kulak kabartırsam.

Hayır,
dostlarım esirgenmedi bana.
Bahtımdan kara gölgelere seslenerek
halsiz bir asansörü çağırmaya
değecek miydi sadece
buydu beni kendime kesen
kan ile çamuru namıma zerk eden.

Gözler verildi bana
benim olmayan bakışlara sahip.
Sanki fotonlar şıp ederdi
yüklendiğim tüm buruklarıma
bakınca ve bakakalınca.
Azdım , varlığıma sancıyarak.
Dönmez döngüden
yol olmuş sahiller
sadece kurtuluşa değildi
yada varoluşa doğru akan en sığ pıhtıların kaynağı.
İstemezdim,
istemezdim nağmerdin
sırtından akan suyun
değdiği yoncaları koynumda.
Sahiden...
Baş kaldırdığım
siyah koltuklar
ve takım elbiseler
son hecelerinden yasaklayınca
isimlerimi, isimlerime:
Önsöz oldum
anarşi kitaplarında.

Giryan ve gözyaşları
ferah gelirdi ölmek övgüsüyle.
Mahir şarapçılar sevişirdi
saçlarımın süslerinde
gözlerimin üstünde.
Bahtıma ıslak sela okuyanlar
bana uzadığında dosdoğru
iki omzumdan bacaklarımın arasına
tüm küfür edişim
olmayana , olmayana ve varolmayan olmuş olana oldu.
Ve haşa ,
haşa!
Kendimden de
bir bölük numaralar
ardı sıra dizildi.
Ardı sıra...
Sebep kıldım;
murad eyledi.
Ver!
Beni benden sorana.
Verme!
Seni bende arayana.
Onun içindir
kahpesi bu aşkın , benim!
Sebep olan da benim!