Sövgü Perhizi Şiiri - Beylem Gezer

yok yok
hepten bırakmadım
perhizdeydim

öyle özledim ki
klavyesinde gül tuşu
yüreğinde zakkum ile
bir tuş mesafede
hayatımın içine etmeye çalışanlara sövgüler göndermeyi

onlarsız hayat olsa
sövgüsüz biri olurum elbette
sevgisiz de olmam hem
börtü böcek ne varsa
sararım sevgi bağımla
ama nerde öyle bir hayat

sevilmek aklıma bile gelmedi ya
yüreğinde güller biten
kaç kişi vardır ki şu hayatta
onlardan biri bana mı denk gelecek
bana gül mü uzatacak
hem gelse ki no'lacak

Tanrı bile beni sevmiyorken
yarattığı kulları mı sevecek...
ruhlarına üflerken
not iliştirmiştir kulaklarına
aman ha aman
uzak durun şu kızdan diye
evet evet " şu" demiştir
adımı telaffuz etmeye
tenezzül dahi etmez
Tanrı " şu" derse
- varsayım bunlar Tanrı'm-
kulları neler neler der
tahmin etmek zor değil

Tanrı'yla aram bu denli açıkken
ben nasıl güveneyim
zatının çok sevdiği kullarına

zaafıma kurban gittim diyelim
sevmiş sevilmiş olayım hadi
"ya'lı" cümleler içimi kemirip
başıma gelirse
başa mı sarayım hayatımı
işte onu diyorum ben de
beni alıştırıp giderlerse yani
ben de giderim kendimden
kendimden geçerek
aklıma sokmak istemiyorum
sevgi şeysini
alışmamak için