Sövesim Var Şimdi Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Bak şimdi,
Senin coğrafyana değiyor gece gündüz diye,
Havayı bile kıskanır oldum iki gözüm.
Bir sövesim var ki ağız dolusu, sorma gitsin.
Daha ne olsun yahu, daha ne olsun.

Dört bir yanını, özünü, sözünü, dışını ve iç yüzünü,
Üçyüz altmış beş gün arşınlayan oksijene, dellendim şöyle:
"Vay be kerata, koskoca alem yapmış seni kendine, helal be, helal be" ...

Dur hele!
Gözlerini her saniye seven gözkapaklarına iki çift sözüm var, aynen şöyle...
Sizinki nasıl bir aşk kardeşim? Aşkını bu kadar temiz tutmak için, nasıl bitmez bir mesai? Sadakatinle kapak oluyorsun cümle âleme de, eh artık görmesini bilene, görmesini bilene...

Hele bir bak şu kaşlara.
İki yay gerilmiş surete, sanki kemankeş,
İlla onikiden vuracak hedefi, vallahi de pes kardeşim, billahi de pes...

Şimdi "aklına nereden geliyor bunlar" diyeceksin ama dinle, söverek sevmem bitmedi daha bekle.

Hay senin kurban olayım tırnaklarına, nasıl da yapışmış parmaklarına, sök sokebilirsen kolaysa.Tırnak acımaz ama can çekişir beden, çünkü hiç görmemiştir onu böylesine seven.

Hey gidi hey...
Şimdi bir de diyeceğim ki "o saçlar var ya o saçlar, safi öz olmuşlar, tüm şifreleri tek telinde saklar.
Sen çekerken cehennem azabı onlar aklanır,
Bu nasıl bir aşktır yahu, bu nasıl bir aşktır.

Nasıl severek sövmeyeyim söyle,
Bak şu gönül nimetine yahu, bir bak hele...