Sövdüm! Şiiri - Mahmut Çam

Oturdum denizin karşısına
Bir sigara yaktım
Canım sıkıldı
Dalgaları saymaya başladım
Bir, iki, üç, dört...
Bitmek bilmedi dalgalar
Sinirlendim
Denize sövmeye başladım
Ana, avrat!

Akşam olmaya vakit güneş hala yakıyordu tenimi
İçime sinmedi dünyanın bu hali
Hırsımı yollardan çıkardım
Sonra yine sinirlendim
Yine sövdüm
Denize, güneşe, dünyaya bir de geçmişe
Ana, avrat!

Gözlerim yandı nemden
Ağladım
Arkamdan insanlar geçiyordu
Kimisi koşar, kimisi coşar bir vaziyet
Kahkahalar atılıyordu
Kıskandım gülüşlerini
Sonra sinirlendim
Ana, avrat!
Sövdüm cümlesine kainatın