Sosyete Kızı Şiiri - Dinçer Çankaya

Ankaradayım bir sonbahar
Gecesinde
Yüreğim buruk canım sıkkın
Bunalımların yücesini yaşıyorum
Hayallerle dostum ve içiyorum kederden
Bilmem Sakaryanın neresinde

Karşımda bir sosyete kızı
Bilmem hangi ülkede bitirmiş tezi
Hep anlatıyor Parisi
Düşmüyor elinden içkisi
Altında son model arabası

Gözlerime bakıyor ellerimden
Tutuyor
Anlat anlat diyor kendini
Bende bileyim seni
Sarhoşum lütfen kırmayasın
Beni

O an ondan kurtulamıyorum
Ve bırakıyorum kendimi
Hayallere
Hüzünle gidiyorum
Bizim oralara

Karakışı söylüyorum metrelerce
Karı
Ve doktorsuz can veren
Anaları
Fırtınada cesetlere ağlayanları
Açılıyorum ve anlatıyorum
Kömürü olmayanları
Soğuktan donanları
Acıyı anlatıyorum

Açlığı sefaleti ve kimsesizliği
Deftersiz önlüksüz öğrenciliği
Ekmeğe muhtaçları
Söylüyorum
Ağlıyor sosyete kızı

Üzülüyorum dertler şaha kalkıyor ve hala
Anlatıyorum
Feodalizmin Alçak zorbalığını
Kaybolan yarınları

Korkuyu ve bir çocuğun
Babasızlığını anlatıyorum
Dertleniyor ağlıyor sosyete kızı

Sonra bir sıcak ekmeğin
Yaşattığı mutluluğu anlatıyorum
Misafirperverliği barışı ve kardeşliği
Nuhun evini yüce Araratı
Fıratı ve dicleyi munzuru
Ehmedé Xaniyi anlatıyorum
Masallarımızı söylüyorum
Dewreşé Evdéyi
Siyabendin Xecésini
Seviniyor gülüyor sosyete kızı

Sonra ayağı kalkıp
Kadehini kaldırıyor
Seni çok sevdim araratın çocuğu
Gerçek yaşam sizde
Ama mutluluk nerede...