Sorumluluk Şiiri - Bekir Dalkıç

Kırılırım diye korkuyordu bardak,
O yüzden hiç inmedi  dolabından.
Bir gün attılar eskidi diye çöpe,
O gün anladı ki kırılan kemik değilmiş.

Yorulurum diye çıkmadık yola,
Bekledik durduk evimizde, hiç vermeden mola.
Öyle yoruldu ki kurulmaktan hayallerimiz.
Anlaşilan, bizi yoran şu çekingen hallerimizmiş.

Utanırım diye söylenmedi o söz.
Tozlandı durdu raflarda kenar süsü gibi
Alamadık ebediyyen mutluluğa bir bilet
Bile bile kaçırdık şu son otobüsü

Eksilirim diye haykırmadık gerçeği,
Bu sebetir ki battık yalana ve dolana.
Bir gün baktık ki karışmış gerçekler tümden yalana.
O gün anladık ki eksilen tam da kendimizmişiz.

Korkarım diye görmedik rüya,
Neymişte günahmış görmek güzel bir rüya, güya.
Nasılsa geç kaldım dedik, gitmedik randevuya.
İnanma dedi içimizden bir ses mutluluğa, masal bu ya.
Almadık bir kez bile üzerimize  sorumluluk.
Bir gün anladık ki yaşamak başlıbaşına bir sorumlulukmuş.

Lakin iş işten geçmişti.