1000 kişilik bir orkestra eşliğinde vazgeçiyorum insan olmaktan,
dökülüp kırılıp incilerimi bir fıçı içinde doğmak istiyorum yada bir dut yaprağında,
Saç tellerim ve ses tellerimde bir gitarın kopmuş sesiyle kesiliveriyor insanlarım yaşamasından.... incilerini döke döke
1000 kişilik senfoninin en ince notasında, uykularım bölünüyor sayfalarındannnnnnn
dökülüp kırılıp incilerimi derin sulardan izleme cesaretini alıyorum elinden ayın.
Özgür olmayı seçiyorum
derinden yüzeye dalarken onaylıyorum omuzlarımda ki meleklerimi
saatin kadranında değiştirmez yönümüzü,
bu boynu bükük duruşun...
gitgide birbirine dönüştürürken ömrümüzü.
derler ki;
uzayan kirpiklerinin altında saklarmış dünyasını,
Devamını Oku
bu boynu bükük duruşun...
gitgide birbirine dönüştürürken ömrümüzü.
derler ki;
uzayan kirpiklerinin altında saklarmış dünyasını,
Şiirinizi
begeniyle okudum
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta