Sorularım Cevapsız Şiiri - Hümeyra Doğan

Ben sevemez miyim?
Bir sevgilinin gözünde parlayan ışık,
Yüreğinde yanan ateş olamaz mıyım?
Dudağa sarılan tatlı bir tebessüm değil de,
Yanakta beliren utangaç bir gamze olamaz mıyım?

Ben gülemez miyim,
Her gecenin ardından 'merhaba' diyerek doğan güneşe bakarken?
Mutluluğu simgeleyen güneş değil de,
Mutluluktan ebruli bir güzelliğe bürünen ve yürekleri coşturan
Muhteşem bir gökyüzü olamaz mıyım?

Ben konuşamaz mıyım,
Kalbin en buruk köşesine hitap eden, o en güzel aşk nağmelerini?
Merak ediyorum, bir sevdiğim olsa...
Ellerini tutup gözlerine baksam,
Ve aslında kolay olan ama zor gelen o efsunlu kelimeleri söylesem,
'Seni Seviyorum' desem, en ince vurgusuyla.
Onun kalbi heyecanla çarparken,
Ben varabilir miyim mutluluğun doruğuna?
Bir dağın tepesinde olsam ya da,
Ve bağırsam avazım çıktığı kadar.
Sonra azad etsem yüreğime hapsettiğim
O dışı beyaz içi pas tutmuş güvercini...

Ben uçamaz mıyım,
En kuytu yalnızlıklardan,
Yürekli dostların sımsıcak diyarlarına..?
Umudu, mutluluğu simgeleyen beyaz güvercin değil de,
Ondaki beyazlığa sebep olan ak tüyü olamaz mıyım?
Durmadan koşmak geliyor içimden, sonu gelmeyen bir vadide.
Ne ben yorulsam koşmaktan, ne de sonu gelse vadinin
Tıpkı bitmeyen umutlarım gibi...
Pamuk nine misali duruyor bulutlar karşımda.
Tutamıyorum onları ellerimle.
Anlıyorum onlar da hayallerim gibiler, gerçek ama ulaşılmaz...

Ölüm geliyor sonra aklıma.
Ben ölebilir miyim diyorum kendi kendime?
Öldürebilir miyim ölümü sımsıkı sararak?
Gömebilir miyim, kendimle birlikte toprağın derinliklerine?
Öyleya kimse ölmesin ardında yaş, ardında kırık kalpler bırakarak...
Keşke diyorum sonra, keşke...!
Keşke ölüm ben olsaydım ve ölseydim bir daha dönmemecesine...

(21.02.2003)