Sorular Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Uyuyamaz oldum ben gece sabaha kadar,
İşim gücüm aramak varoluş sebebini.
Uzandı tüm merakım tek bir hücreme kadar,
Gözlerimin ardında arıyorum kendimi.

Göz denen pencereden bakan kim dışarıya?
Ruhum neden gelmiyor ağırlığa, daraya?
Kim beni hapis etti bedeb denen saraya?
Gücüm neden artıyor hiddetim yükseldimi?

Et nasıl düşünüyor kafatasım içinde?
Nedendir duygularım her an başka biçimde?
Milyarlarca yaratık nasıl yaşar içimde?
Bedenim neden iyi çalışır, dinlendimi?

Hasretimi, öfkemi, sevmemi sağlayan na?
Beni alışkanlığa sımsıkı bağlayan ne?
Dudaklarımda gülen, gözümde ağlayan ne?
Feryad eden kim bende, yüküm ağır geldimi?

Yaratılmadan önce ne idim, neredeydim?
Bu dünyada değilsem; buraya nerden geldim?
Neden filanın değil, falanın oğlu oldum?
Niçin mantığım durur hislerim direndimi?

Nereden biliyorum midemin arzusunu?
İçimde besleyen ne kinimin pazusunu?
Nedendir seviyorum koyunun kuzusunu?
Neden hoşlanıyorum bir iyilik ettimmi?

Su benim neyim olur? Neyim havayla toprak?
Neden ilgimi çeker şurda, burda bir yaprak?
Aklım nasıl çalışır binbir plan yaparak?
Hücrem neden unutmaz bir kere öğrendimi?

Nereye gideceğim burda ömrüm bitince?
Nasıl dirileceğim toprakta tükenince?
Bir türlü çözemedim, bu ne yaman bilmece?
Nerede yıkayayım ruhum lekelendimi?

Barlıoğlu der; işte, çözmüşüm ben bunları,
Haram edip kendime o tatlı uykuları,
Çünkü arayıp bulmak dervişlerin vakarı,
Derviş herşeyi çözer kendine güvendimi.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 146-148/412)