Tüm edebiyat tarihi şairlerinin en buhranlı dönemlerini aynı anda yaşıyor gibiyim ömrümün şu sıralarında. kafam hayal kırıklıklarıyla dolu, beynim hareket ediyor mu bilmiyorum ama içeride bir yerlerde düşüncelerim acıyor. İçimdeki bu hislerin birikerek patlayıp, beni zerreler halinde dağıtacağından korkuyorum. yersiz bir huzursuzluk var içimde, yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Hiçbir şey yetmiyor beni mutlu etmeye. Bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum yani her zaman yaptığım şeyleri yapıyorum aslında ama büyük bir boşluk duygusu içinde. İçimde büyük bir boşluk duygusu var, sanki içimde derin bir hiçlik var. Koskoca bir çukurun içinde gibi hissediyorum kendimi. Ne üzerine basacak tek bir taş parçacığı mevcut etrafta ne de elini uzatıp yardım etmek isteyecek biri var bana, çaresizce bekliyorum. Sessiz sedasız göçüp gitmeyi mi yoksa uzanacak güçlü bir el mi? Bilmiyorum. Tırnaklarımla toprakları yontmak istesem, tırnaklarım kısacık.. kendime zarar vermekten başka neye yarar? Uzasın diye beklemeye kalksam öldürmez mi beni bu bekleyiş? Aşınmasını beklesem rüzgarlarla, yeter mi ömür? Çok yorgunum. Ne ara düştüm ben bu çukura? Tek başıma ne geziyordum içinde koca çukurlar barındıran bu korkunç ormanda?
Hiç bilmiyorum. Sahip olduğum tek şey, bir gün bu çukurdan çıkacağıma olan inancım. Çünkü biliyorum ya insan bu dünyaya sadece yemek, içmek, koynuna birilerini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. Daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı. Ve ben henüz kendi dünyamda bile insanca yaşayamamışken, öylece çekip gidemem bu dünyadan. Gidemem tabii ama böyle de çok zor hayata tutunmak. Her şey yolundaymış gibi kalabalıklara karışmak. Şarkılar söylemek, sağırken insanlar birbirine ve gülücükler dağıtmak, görmüyorken gözler birbirini. Çok halsizim Olric, sen söyle uyursam geçer mi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta